Belki de Kuşlar Ölünce

Belki de kuşlar ölünce
gökyüzü biraz daha ağırlaşıyor.
Bir çocuk, elindeki dondurmayı yere düşürüyor
ve annesi “Ağlama.” diyor,
ama ağlıyor işte...

Belki de ben seni sevince
tenceredeki çorba taşıyor.
Balkonumuzdaki çamaşırlar ıslanıyor
bir kedinin gözleri gibi.

Belki de aşk
bir bakkalın önünde unutulmuş bir şişe gazoz.
Kimse içmiyor
ama içindeki fokurdama hiç dinmiyor.

Belki de sen gidince
kütüphanemdeki kitapların arasına
bir tane daha “belki” ekliyorum.
Ve belki de “belki”ler
beni senden daha çok seviyor...