Belki Bir Gün Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Bugün son parıltısı belki güneşin,
Yada' son görüş'ü aydınlığı bu yorgun gözlerimin,
Geçmiş gelecek ikiside yanımda değil şuan,
İkisininde akıbeti meçhul,
Oysa şimdi' şuan !,
Benim en' ben olduğum an,
Ve zaman'
En' ben'im bildiğim zaman.

Belki bir daha sayamayacağım gök yüzündeki yıldızların en parlağını birer birer,
Belki bir ay daha doğmayacak kapkaranlık geceme,
Oysa şimdi yıldızlar,
Uzansam dokunulacak kadar yakın bana,
Ay dolunay' en parlak halinde,
Gece' simsiyah ve sessiz,
Tadını çıkartmak en güzeli,
Yarınların ve geçmişin endişesi
Gereksiz ve yersiz.

Birzamanlar hıçkıra hıçkıra ağladığım şeyler komik geliyor artık,
Güldüğüm şeyler acınası,
Nasıl'da ziyan etmişim o güzelim duygularımı,
Yolda bulmuş gibi, miras kalmış gibi, piyangodan çıkmış gibi,
Har vurup harman savurmuşum,
Sevdiğim sevmediğim bütün insanları.

Akıllanıyor insan, Akıllanıyor'da
Köz kalmıyor ocak'ta, diz kalmıyor bacak'ta, göz kalmıyor bucak'ta artık,
Tükeniyor insan,
Tükeniyor herşey,
Bu akıllanmak' sadece hayıflanmanın şiddetini arttırıyor,
Başka'da hiçbir işe yaramıyor işte.

İyisimi' herşeyi bir sandığa tıkabasa doldurup kilitleyip kapağını,
Anahtarı'da' yerini hiç hatırlamamak üzere kaybetmek,
Bir çocuk gibi yaşayabilmek geri kalan ömrü,
Gamlanmadan,
Tasa etmeden,
Birşeylerin kaygı'sını gütmeden.

Ama olmuyor işte,
Unutulmuyor mazi,
Hayat defterine satır satır yazdığın notlar,
Bir bir gözünün önüne geliyor noktasından virgülüne dek,
Keşke bazı ayrıntıları silip,
Yeniden yazabilse insan geçmişini'
Mutlu sonla biten bir roman gibi,
Mutluluğu aşkı sevgiyi
Büyük harflerle belirterek.

Belki birgün,
Başka insanların,
Başka yıldızların,
Başka ayın, Başka güneşin olduğu kirlenmemiş bir sema'ya uzatacağız ellerimizi,
Belki birgün kanat takıp uçuracağız yürümekten aciz bedenlerimizi,
Belki birgün gerçek sevgiyi bulacağız,
Belki birgün,
Belki birgün,
Gerçek birer insan olacağız.

FEVZİ EMİR YILMAZ