Bela! Şiiri - Hasibe Cavaç

Ben bir sevda kuşuydum
Yüreğimin ulaştığı yerlere kanat çırpar dururdum
Sesim eşlik ederdi yüreğimin çırpınışlarına
Durmaksızın uçardım sevgiden bî haberlerin diyarına
Yağmur misali yağardı umutlarım sararmış vahalara
Sonsuzluğa uzanırdı, daima kurgularım
Hayal ötesiydi belki de masmavi dostluklarım
Kanadımı vurup; kırmıştı, yüksek uçan şahinler
Sevgili, seni korkutmasın diye fısıldadı bir gece
Gözü dönmüş kahinler!
Ve söz verdim korkmayacağım
Korksun benden; bütün gaddar hainler! ..

Ben bir sevda meltemiydim
Bir tebessüme bin gülüşüm vardı gönlümün heybesinde
Bir selama, sonsuz yol alırdım; dosta giderken yollarda
Bilirdim, vefasız sevdaların olmadığını
Bilirdim, hiç bir Güneşin aydınlıklara doğmadığını..
Son damlasına kadar sabır sızdırdım, kalbimin her köşesinden
Yollara mayın döşeyenleri geçirdim bir bir, aklımın es geçen süzgecinden
Artık mayın döşeyemeyecek zalimler, yemyeşil yollarıma
Ve hiç bir balta uzanamayacak şefkatli kollarıma..

Ben bir gökkuşağıydım
Semanın melekleriyle renk cümbüşüm sarmaş dolaş
Ruhum arzın melekleriyle günbegün arkadaş
Hiç yalnız kalmayacak kadar sevgisiyle doluydum

Çünkü ben Onun, “Elestü birabbiküm sualine
Hiç tereddütsüz Bela diyen kuluydum..