Yoruldum Artık Şiiri - Veysel Sari

Ne taht isterim, ne de yalan saraylar,
Ne de şöhretin o kör eden parıltısı.
Yüreğimde bir boşluk, bir dert oyalar,
Bu hayatta kalmadı hiç umut pırıltısı.

Yoruldum artık bu kahpe dünyadan,
Sahte gülüşlerden, o riyakar sözlerden.
Dost bildiklerim vurdu sırtımdan, canımdan,
Sevdiğim eller terk etti, aniden bizden.

Geceler boyu yastığım kan ağladı,
Feryadım duyulmadı, anlamadı beni kimse.
Yalnızlık bedenimi zırh gibi bağladı,
Her nefesimde battım karanlık denize.

Ne bir umut kaldı, ne de bir hayalim,
Sadece bir boşluk, bir hiçlik var içimde.
Bir kuş gibi, uçmak gitmek isterim şimdiden
Bu zalim dünyadan, uzak diyarlara hiç beklemeden

Belki de benim kaderim bu, boyun eğmeliyim;
Belki de ben yalnızlığıma yazıldım ezelden.
Ama yine de sorarım kendime, neden ölmeyeyim?
Neden bu kadar acımasızsın hayat, bunca dertle?

Ne zenginlik, ne de güç isterim artık, kahr olsun!
Her yerde yalnız huzur, yalnız sükûnet ararım ben.
Bir ağacın gölgesinde, bir deniz kenarında bu can dinlensin,
Sessizce oturup, kaybolmak isterim gözlerden.

Belki de hiçbir beklentim olmamasıdır, en büyük dileğim,
Belki de bu, benim kurtuluşum, son nefesim.
Ruhum özgürleştiğinde, hafiflediğinde yüreğim,
Belki de o zaman, gerçek mutluluğu bulurum kesin.

Her adımımda bir yokuş, bir engel,
Yorgun düşen ruhumun feryadı bu.
Gözlerimdeki yaşlar, hiç dinmeyen bir nehir,
Boğazımda düğümlenen, isyanın adı bu.

Bitmek bilmeyen bir yorgunluk sardı beni,
Sanki her güne borçlu doğmuş gibiyim.
Ne bir tebessüm, ne de sıcak bir el beni,
Bu dertler denizinde, boğulmuş gibiyim.

Hançerlendi umutlarım, birer birer,
Kırık dökük hayallerim var geride.
Kanayan yaralarıma tuz basan bir kader,
Kaldım bir başıma, bu çileli derede.

Yazılmış alın yazım, değişmezmiş derler,
Ama isyanım var bu kadere benim.
Ne kadar daha dayanır bu can, kim bilir?
Tükendi sabrım, artık son nefesim.

Bir mum gibi eriyor ömrüm sessizce,
Her saniyem bir hüzünle doluyor.
Ne bir avuntu, ne bir teselli var gizlice,
Kader ağlarını ilmek ilmek özerime örüyor.

Şu koca dünyada bir yer bulamadım,
Sanki fazla geldim, bu dünyaya.
Yaşamak denen şeye katlanamadım,
İçimde bir boşluk, tarifsiz yazısıyla.

Herkes bir şeyler bekler, bir şeyler umar,
Benim ne bir umudum, ne de bir beklentim var.
Bu acımasız dünya, sadece beni yorar,
Kalbimde bir sızı, bitmeyen bir matem var.

Gecelerim dert ortağım, sırdaşım oldu,
Güneş doğsa da, benim içim karanlık.
Bu kabus bitmek bilmez, ömrüm soldu,
Yeter artık, yeter bu çile, bu yalnızlık.

Bazen diyorum, bir son versem bu işe,
Tüm dertler tükense, acılar dinse.
Lakin bilirim, bu çileli, bu kanlı yüzleşe,
Yine de katlanmak zorunda kalır yüreğim, bitmese.