Beklemekten Öte 2 Şiiri - Muhammed Yağmur

Sana yazmadığım kaçıncı mektup bu,
Kaçıncı sessizlikte boğuluyor içim?
Kalbim hâlâ seni gerçek sanıyor,
Aklım bile bile yalanla yaşıyor.
Ben…
Gelmeyeceğini bile bile seni bekliyorum.

Zaman, sensiz geçtikçe daha ağır,
Bir fotoğrafta donmuş gülüşünle yaşıyorum.
Ne garip…
Unut demekle olmuyor bu iş.
Çünkü bazı gidişler,
Sadece bir ayrılık değil…
Bir ömürlük eksilmek demekmiş.

Her sabah uyanıyorum,
Kapının sesiyle irkiliyorum.
İçimde hâlâ bir çocuk var,
“Belki gelir” diyen…
Ama her defasında
Sen yerine rüzgâr geliyor,
Soğuk… sessiz… habersiz…

Gelmeyeceğini bildiğim hâlde,
Sana yer bırakıyorum soframda.
Bir kahve fincanı fazla koyuyorum,
Sanki gelirsen…
Hiçbir şey eksik kalmasın diye.

Biliyor musun?
Ben seni en çok,
Gelmediğin günlerde sevdim.
En çok,
Adını anarken dudaklarım titrediğinde…
En çok,
Sensizlikte bile seni yaşattığımda.

İnsan bazen,
Birini sevmekten vazgeçemiyor,
Gitmiş bile olsa.
Çünkü bazı aşklar,
Varlıkla değil…
Yoklukla büyüyor.

Seninle yaşanacak her şeyi
İçimde yaşadım ben.
Gülüşünü ezberledim,
Sesini duymadan duydum.
Ama sen…
Hiç dönmedin.

Ve ben hâlâ…
Senin adını içimden fısıldarken,
Gelmeyeceğini bile bile,
Aynı cümlede takılı kalıyorum:

“Belki bir gün…”