Beklemeğe Dair... Şiiri - İlhan Önal

Beklemeğe Dair
Bekledim
Bir günü
Bir ayı
Bir yılı
Ve bir ömrü
Katledercesine bekledim…
En büyük cinayetimde bu oldu
Yokluğun, bir özlemin satır arasını birleştirmişti
Ve düşlerim ağlamaklıydı
Gözlerimi hemen her gece
Bardaklara doldurup
Sana uzatırken
İçmem diyordun
İçmem…
Sonra yüzünü çevirip
Arkanda
Katlettiğim bir ömrü umursamadan
Adımlıyordun yolunu
Ben, elimde bir bardağa doldurduğum gözlerimle
Kirlettiğin düşlerime
Gusül aldırıyordum
Bir elimde ise
İşlediğim cinayeti saklamaktaydım

Beklemek bir andı belki bir ışık yılı
Nerede beklediysem zaman kayıtsız
Tutsak olan ben miyim beklerken seni
Yoksa giderken götürdüğün özgürlüğüm mü?

Özgürdü karanlık
Ben, kaç gece karanlık bir yolun ardına bakıp
Hep bir umutla bekledim
Ertelenmiş, belki de hiçbir zaman olmayacak bir hayalin gölgesini gördüm
Fakir bir sokak lambasının ışığından yansıyan
Kaldırım taşına düşen gölgesini
Ve düşerken
Soğuk kaldırım taşına
Şakaklarımı kanatırcasına
Bir intihara mahkûm karanlığın
Olmayan gözlerimde
Daha ölmeden
Bir ceset soğukluğuna dönüşen gölgesini
Aslında o karanlık gölgeydi seni bana bağlayan
Özgürdün çünkü
Kırmızı kelebeğim boynunda
Öyle özgürdün…

Zamansız yağardı yağmurlarım
Hangi gün şimşek çakacak kaygısıyla yaşadım hep
Hangi gün toplayıp bütün yüzümü yere çalacağım
Hâlbuki toprak suya vuslat yaşatırken yüreğini
Ellerimi o vuslatın ateşiyle dağladım
Bezirgândı ateş,
Tezgâhında bana sunduğu
Bu iğrenç alışverişin
Yanmış et kokusundan başka ne kaldı bana

Birileri diyordu
Kifayetsizdi her şey,
Aslında kifayetsizdi bu başlangıçlar
Ve tüm bitişler kifayetsiz
Daha doğmadan
Yalnızlığın rahminde asılı kalmıştım
Sonra sen gelip yalnızlığımdaki sancılarla doğurttun beni
Ellerindeydim,
Ta ki yüzünü çevirip arkana bakmadan gidene kadar…

Senden sonra başladı bu öksüzlüğüm
Senin adını koyduğun ve özgürlük dediğin bir bitişti
Ve tüm sıcaklıklarımı aldı benden
Şimdi ise beni doğuramayan o yalnızlığın ellerindeyim
Belki de hiç olmayan kifayetsiz bir sonu beklemekteyim

Gölgeler beynimde belli belirsiz
Cinayet saatini çizer ellerim
Hayalindeki bilinmez muamma gibi
İnfial oluyorum bütün zamana

Seni bir daha görememe kaygısı asılıyor boynuma
Ya bir daha hiç dokunamazsam saçlarına
Ya bir daha ciğerlerime o unuttuğum kokunu hiç çekemezsem
Bundan olsa gerek
Bundan…
Hep biraz daha yaşamak için
Beni öldüren her şeyi bırakıyorum
İçkiyi, sigarayı…
Bazen seni düşünmeyi bile bırakmayı denedim
Bir onu bırakamadım
Seni düşünmeyi
O da öldürürse
Senden geldiği için

Öyle yorgunum ki,
Öyle harabe,
Öyle yitik…
Ellerinde koca koca çekiçler
Gelen ve giden herkes vuruyor göz kapaklarıma
Kanıyor göz kapaklarım
Sen vuruyorsun

Büyük bir şehir düşün
Kalabalıklar,
Sokaklar, caddeler,
Evler düşün…
Her şeyi olan bir şehir
Sevinçler, üzüntüler,
Aşk,
Yalnızlık,
Tokluk,
Açlık…
Herkes ceplerine bir dünya doldurmuş
Sevse de sevmese de
Bulsa da bulamasa da hak ettiği hayatı
Yine de yaşamakta
Bak yaşamak diyorum
Gittiğinde benden alıp götürdüğün
Yani herkesin bir şekilde bulduğu
Ve üzerinde çabaladığı
Hatta kimisinin başaramadığı
Bir boşluğa bıraktığı
Yere düştüğünde terk ettiği şey
Yaşamak…
Yani benden aldığın
Benden götürdüğün
Bir boşluğa bile bırakamadığım

Tüm yetilerimi kaybettim

Öyle yorgunum,
Öyle harabe,
Öyle yitik…
Gelen ve giden herkes vuruyor göz kapaklarıma
Sen vuruyorsun
Uzat desen ellerini kim bilir belki

Beklemek bir andı belki bir ışık yılı
Nerede beklediysem zaman kayıtsız
Tutsak olan ben miyim beklerken seni
Yoksa giderken götürdüğün özgürlüğüm mü?