Tavında demir, acımasız çekicin altında inim inim inler,
Örs kavganın esiri olmuş, bir damla suya hasret bekler.
Zalim demirci, bütün enerjisini teriyle demire dökerken,
Harlanmış ateş altında demir, vahim sonucunu bekler.
Abdullah, toprağa düşmüş bir nimet,
Nimet verilen can, Can kuşuna emanet.
Baba yüreği yangın, kopuvermiş kıyamet,
Yavrucağın anıları, yüreklere emanet.
Unuttun mu Sen evlisin,
Dizginlerinden tutan bir eşin,
Yelelerinden asılmış üç çocuğun var.
Ruhun bozkırlarda özgürce koşmak mı istiyor?
Kendine doludizgin gitme fırsatı mı verdin?
Git gidebilirsen, Unutma ki sen evlisin!
Göz pınarlarım doludur her gün,
Membaa gibi kaynamaktayım.
Yaşayan ölülere can verir diye,
Yağmur gibi boşalmaktayım.
Gök kubbenin çatladığı günde,
İnsan dediğimiz varlık hiçleri var edip, sırtında yük büyütür.
Bu yükü taşıdıkça taşır atmak ister tepinir ama nafile atamaz.
Bir nefes dinlenirken bile sırtından indiremez.
Artık bu yük sırtının kamburu olmuştur.
Hiçi sırtında var eden sensin diyen,
Kimi milyonlarca yıl yaşamak ister,
Kimi de bir ömür boyu.
Birimiz dünyada bir şeyler bırakmak ister,
Kimimiz de vurdumduymaz dediğimiz dünyadan ayrılmak.
Kimi zaman hoşlandık sevdik aşık olduk,
Aşk sayesinde var olduk, kimi zamanda yok.
Aşkı sevdim,
sevgiyi sevdim.
Sevgiyi sevdireni sevdim.
Seveni sevileni,
hayatı, ölümü ve aşkı yaratanı sevdim.
O’nu seveni ve hatırlatanları sevdim.
Bir bahar akşamı idi şiire vurul muşluğum .
Hayata yeni bir bakış atma fırsatıydı Şiire olan vurgunluğum.
Ona olan bağlılığım “güzel olan her şeye” karşı sevgimi doğurmuştur.
Bu sayede yeniden sevdim çiçekleri ve tüm canlıları.
O an sen yoktun benliğimde ve her güzel olan şey listesinde..
Korana döneminde ava çıkamayanlar bülbüle hayat oldu.
Güller bülbüle, bülbüller de güllere doydukça doyar oldu.
Musibetin yaradığı tek durum ikisi arasında ki aşk-ı oldu.
Korona şimdi sana minnet mi duyması gerekir bülbülün.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!