Bedenim Şiiri - Murat Ülkü

Bedenim bir kapana kısılmış, nefesim daralip kesildiyse,,
Sanki yorgun ve ağır dört duvar gibi üstüme çöktüyse,
İşte o anlarda aldım ben o yüce kalemi elime,
Ve kendime sığındım, şiirlere ördüğüm sözlerle...

Bilirsin, hiçbir kafese sığmaz benim hayallerim,
Ne demir parmaklık ne de zindan ona sınır koyamaz,
Hiçbir hücrenin karanlığı, ruhumdaki o ışığı söndüremez,
Yazdığım her hecede yeniden açılır, gök kubbelerim.

Türlü işkenceler yaptılar, adı konulmamış acı verdiler,
Derin bir çığlık olup büyüdü, içimdeki sızılar,
Ben o sızımı, o derin acıyı şiirin büyüsüyle değiştirdim,
Her kanayan yaramdan, yepyeni bir dize doğurdum

Beni tabutluklara koyduklarında, nefesi kesik, yer dar,
Ruhumun üstüne bir ağırlık, bir korku çöker,
Ben o tabutun üzerine rengârenk bir özgürlük inşa ettim,
Olmadı benim mezarım, tam tersi, oldu benim mabedim.

Dün ne isem, bugün de o aynı ruhum hiç yenilmedi,
Yıllar değişse de içimdeki direniş hiç eksilmedi.
Hayat bana çelme taktı, en kahpe tuzakları kurdu,
Ölümle şaka yaptı, beni defalarca sınırdan döndürdü.

Onlar sanırdı ki, beden zincirlenince ruh da zincirlenir,
Oysa bilmiyorlardı, benim köklerim gökyüzünün en derininde.
Her darbede, her düşüşte daha da sertleşti toprağım,
İçimde yeşeren o büyük isyan tohumudur, benim fırtınam..

Güneşimi çaldılar sanmasınlar, o hep içimde parlıyor,
Yalnızlık, benim en keskin silahım, en sessiz yoldaşım oldu.
Gözlerimdeki hüzün değil, yüzümdeki bu yorgunluk değil,
Beni ayakta tutan o asi, o yılmaz, kör bir inançtır.

Benim kalemim, kanla ve dirençle yazılmış bir kılıçtır,
Ne ferman dinler ne de boyun eğer, hep dik durur.
Tarihin en ağır yükünü taşısam da omuzlarımda,
Yıkamadı beni! Yıkamadı o çelikten irademi!

Beni hiçbir güç susturamaz, çünkü ben Ölümsüzüm,
En derin acıyla bilenir. Çünkü en güçlü kalem,
Ve ben, her düşüşümde yeniden doğan, küllerinden yükselen,
En karanlık hücrede bile kendi özgürlüğünü yazanım...