Bazı Yaralar Kabuk Bağlamaz

Gecenin koynunda yankı olur adın,
Bir sızı gibi çöker içimin kıyısına.
Ah, diyorum, ne çok kalmışım sende,
Ne çok eksilmişim kendimden.

Bir çocuğun sessiz ağlayışı gibi,
İçimde biriken geçmişin yankısı.
Susmakla geçmedi, konuşmakla dinmedi,
Her sözcük bir yangın gibi kaldı.

Zaman, ağır bir yürüyüşle geçti,
Kimi gün umut, kimi gün küskünlükle.
Ama bazı izler silinmezmiş meğer,
Ne rüzgârla gider ne yağmurla.

Gölgesiz saatlerde yürüdüm,
Kendi ayak sesimi sustururken.
Karanlık bile alıştı yalnızlığıma,
Işığın izini unuturken.

Gönlümde biriken sorular vardı,
Cevabı yok, ama susmak da yetmiyor.
Her cevap bir başka yara açıyor,
Her susuşta biraz daha eksiliyorum.

Ve şimdi anlıyorum,
Bazı eksikler tamamlanmaz hiçbir vakit,
Bazı yaralar kabuk tutmaz,
Bazı yollar eve dönmez.

Artık öğrendim; bazı sevinçler,
Boy atmaz solmuş toprağımda.
Ama yine de her sabah,
Bir gül düşlerim uyanmadan.
S..GÖL