Bazı kadınlar Şiiri - Murat Ülkü

Bazı kadınlar makyajın sahte zırhını giymez,
Çünkü teninde gizlidir onun o kadim sanatı.
Takılacak parıltıyı, gözlerinden asla seçmez,
Onda saklıdır bütün evrenin sarsılmaz fıtratı.
Ne bir gösteriş arar, ne bir boşluk doldurur,
O kadın, kendi özüyle bütün cihanı durdurur.

Mücevher takmaz, çünkü sözü bin söze bedeldir,
Sözlere ihtiyacı yoktur, sessizliği bir fermandır.
Gözleri; kaybolunası engin bir deniz gibidir,
Kirpiği okşar ruhu, kaşı çeker yüksek duman.
Bakışları, okur seni o sessiz hakikatten,
Sanki bütün sırrı çözülür, anlarsın nihayet sen.

Ve o gülüş ki, hiçbir silaha hiç benzemez,
Düşmanı silahsızlandırır, tüm kalkanları indirir.
Yüzünde açılan o iki küçük yuva ne gezmez,
Bütün ömrün hesabını işte o anda bitirir.
O çukur, cennetten çalınmış gizli bir mabet,
Orada başlar sonsuzluk, orada biter nedamet.

Sen o iki yuvayı bana gösterdiğin an,
Anlarım ki o derinlik, benim ebedi vatanımdır.
Gülünce oluşan o çukur, ruhumda açılan liman,
Orasıdır benim nihai yurdum, son durağımdır.
Ne bir feryat yakışır, ne başka bir seda,
Ölünce beni oraya gömsünler; o benden tek veda.

Ne zaman gülsen, kaderim yeniden yazılır sanırım,
O iki nokta; bütün evrenin döndüğü bir eksendir.
Ne yorgunluğum kalır, ne içimde bir hınç bir kırgınım,
Her tebessümün, yaraları saran bir ipeksidir.
Çünkü bütün öyküler, o an yeniden başlar bana,
Senin o çukurunda bitmiştir benim bütün cefa.

İşte bu yüzden, suskunluğum seninle başlar benim,
Ne kelime ne de ses, bu hayranlığı anlatabilir yine.
O iki küçük derinlik, kalbimde çağlayan selim,
Bütün fani dünyayı, bir anda unutturabilir sene.
Ne bir miras kaldı benden, ne de hüküm süren bir iz,
Gömülmek istediğim o yerde, artık ölümsüzüz.