Bayram Gelmiş Neyime Şiiri - Sadi Amedi

Bugün bayram...
Yüreğimin derinliklerinde, Rahmetli Kazancı Bedih'in "Bayram Gelmiş Neyime" sedası yankılanıyor.
Bu sabah, 8 yaşında vahşice katledilen bir yavrumuzun kabrini ziyaret ettim.
Yanardağ misali gönlümden taşan lavların, göz pınarlarımdan toprağına akışı eşliğinde, bir kaç kelam etmeye çalıştım, gönül lisanımca...
Halimi gören bir Ben-i Adem, usulca yaklaştı.
Bir süre sessizce bekledi.
Sonra usulca: Neyiniz olur? dedi…
Kanayan yaram, diyebildim sadece…
Evet, kanayan yaramdı…
İnsandım ya!..
Güzelim ülkemin kanayan yarası Narin GÜRAN’dı…
Köklü hukuk sistemimizin, adalet arayışımızın, yaradılıştan gelen İYİlik mayamızın kanayan yarası…
Nar Çiçeği’nden koparılan Yüksel annesinin, Enes abisinin, Salim amcasının kanayan yarası…
Ailesinin; erken yaşta kaybedilen özel çocuğu ablasından sonra doğan, tek ve biricik kızı…
Sıcak bir yaz günü sessizliğinin hakim olduğu köy yerinde, 18 dakika içerisinde sinsice ve vahşice boğularak katledilip, apar topar dereye götürülüp gömülen ve taşlarla gizlenen, Narin’di…
Kanayan yaram(ız)dı…
Annesi dokunamamıştı toprağına.
Çünkü sinsi vahşi, kızını katletmekle kalmamış, üstüne Atf-ı Cürüm yapmıştı.
Vahşi ve vahşinin söylediklerine itibar edenler, Narin ile beraber onu da gömmüştü kör karanlığa…
Narin’siz ve çaresizdi, tıpkı abisi ve amcası gibi…
Çıkamadım yukarıya, köye…
Takatim yoktu…
Aslına bakarsanız, buna hakkım da yoktu…
Zira, yanardağ misali gönlümden taşan lavların, göz pınarlarımdan akışı eşliğinde, bir kaç kelam dahi edemezdim kimseye, gönül lisanımca...
Bu halde gidemezdim gönlü yaralı Eren’e, Muhammed’e, Osman’a, Baran’a ,Arif abiye…
Onlar o halde iken, ben bu halde nasıl gidebilirdim ki…Onulmaz yaralarına merhem olamadıktan sonra…
Vahşetin böylesi ne görülmüş ne de duyulmuştu…
Lakin olan da olmuştu, güzel ülkem bu akıl tutulması iftiraya inandırılmıştı…
Bir yol gerekti, bu hale!..
Karanlıklardan hakikate uzanan bir yol!..
Bu hal, hal değildi çünkü…
Tüm İYİler adına:
Sana söz!..
Sana yemin!..
Bir dahaki gelişimde yalnız gelmeyeceğim!…
Elbet o yatsı vakti gelecek!..
Yalancı mumlar sönecek!..
Hakikat nuru her yeri aydınlatacak!..
Annen toprağına sarılacak!..
Ruhun huzur bulacak!..