Batılda Biliniyordum

Hakikatten çok uzak bâtıl görünüyordum,
İslâm benden, ben ondan ayrı biliniyordum.

Zamanı ve mekânı örfümle, inancımı,
Şahsi kanaatimle, anlardım yaşantımı.

Çevremi sömürmezdim, aldatmaz, kandırmazdım,
Mütevazılığımdan, insandan sayılmazdım.

Herkesle samimiydim, herkesle dost olurdum,
Tavizlerim aranır sonrası dışlanırdım.

Oysa hakikatteydim İslâm’ın içindeydim,
Kalbim tamamen saftı, gerçekte samimiydim.

Her şeyi konuşurdum, yüzüm güven vermezdi,
Sonradan bozuşurdum, dostluklarım sürmezdi.

Kimseyi harcamadım, sözlerimle dışlandım,
Şimdi kapım kapalı özürlere de alıştım…

(1995)