Başka bir sesizlikte Şiiri - Mehmet Bildir

Başka Bir Sessizlikte

Her gün bir şeyler eksiliyor yüreğimden. Nereye gittiğini bilemediğim küçük parçalar... Belki bir tebessümün yankısında kayboldular, belki de onun gözlerinde saklı kaldılar. Taşıdığım kadın… Evet, “taşıdığım”. Çünkü onun yükü bana ait gibi… Korkuları, kırıkları, geceleriyle birlikte ruhuma asılı duruyor.

Başta sadece tebessüm etti. Masumdu. Sonra, o tebessümün içinden ürkek bir fısıltı çıktı: korkuları. Ardından bir savaş başladı; kimseye açmadığı, ama her sabah gözlerinin kenarında izi kalan bir savaş… Bazen yanı başımda oturuyordu ama kalbi bambaşka bir uzaklıktaydı. Bazen de beni gözleriyle sevip, dudaklarıyla “git” diyordu.

Onun için endişelendim. Belki de ilk kez bir kadın için bu kadar çok şeyi aynı anda hissettim: hem hayranlık hem korku. Çünkü biliyordum, içimdeki kelimeler yetersizdi. En çok da onu kaybetmekten korktum. Ve daha da korkuncu, duygularımı onun anlayabileceği kadar temiz ifade edememekten…

İnsan birini severken özler mi? Yanı başındayken bile? Sesi kulağındayken, teni yakınındayken, nefesi sıcakken bile… Onu özledim. Çünkü içindeki yerlere artık benim adım düşmüyordu. Çünkü içimde biriken o büyük suskunluk, aramızdaki boşluğun yankısına karışıyordu.

Biliyor musun, geceleri onun için uyanıyorum. Rüyasında üşüyor olabilir, diye… O bilmez. Bilse de susar. Ve bu suskunlukla yaşıyorum işte… Her sabah bir parçam daha eksiliyor, ama hâlâ onu taşıyorum. Bir gün o yük hafiflesin, kendini bana bıraksın diye…

Ben onu anlatamıyorum belki, ama onun her halini yaşıyorum. Özlemiyle yanıyor, hasretiyle çoğalıyorum. Ve her defasında, "ben buradayım" diyen ama asla tam olarak gelmeyen bir kadını bekliyorum. Sesini duyduğumda kalbim çarpıyor. Ama o ses bile artık uzak bir ülke gibi… Eskiden içinde ben vardım. Şimdi yalnızca rüzgâr var. Ve belki biraz hüzün…

Ben onun yanında olduğum halde, en çok yokluğuyla savaş veriyorum.

Mehmet bildir