Başka Bir Dünya Şiiri - Ayşe Uçar

hava puslu bir dağ gibiydi bu sabah
uykuya hiç gitmedi gözlerim dün gece
zihnimde kerbela savaşları
doludizgin koştururken
yalnızlığın kılıcı
öyle keskindi ki
un ufak etti anıları
belleğimiyse
paramparça

perdelerse çok üzgündü hatta kuş desenli yastığım
masanın üzerindeki kağıt kalem bile
saatler ve zaman durmuştu
katmanlı bir sessizlikle kaplıydı duvarlar

-ölüm gibi

mezar kadar soğuktu odam
ruhumda kırkayaklı kederler sürünürken
gözlerimde titreyen minicik sevgi kırıntıları
öz sevincini ve sesini kaybetmiş
kalbimse sürekli ağlıyordu

susturamadım
yastığım göl
yorganım taş gibi ezildim
küçüldükçe küçüldüm bir nokta gibi
belki de bir son -hiçlik çöktükçe
çöktü üzerime

içimdeki çocukların korusu sustu
bir hıçkırık gibi dolandı boğazıma
damarlarım inceldi kanım süzüldü avuçlarıma
annem yoktu karanfil yoktu
sevdiklerim mini tekirimde

öylece oturdum
yaşlar yağmur gibi aktı göz pınarlarımdan
bir hiçlik intiharı gibiydi elem

sonra
Tanrı geldi toprağı yutuyordu sanki ayak izleri
öylece baktı - sustu an sustu vakitler
gözlerinde ölü yıldızların cenazesi parlarken
çekip gitti aniden

arkasından
güneş doğuyordu sessizce
altın bir ırmağın kolları gibi dökülerek sisli dağların arasından
tüm renkler usulca uyanıyordu uzaklardan
doğanın kucağından ışıltıyla

ve içim ürkekçe durmadan sarsılıyordu
çiçek fısıltılarıyla

anladım ki
karanlık ve ışık ikiz kardeşlerdi
içimde var olan masalın daimi kahramanları
o halde ağlamakta güzeldir yalnızlıklarda
kahkahalarla gülmekte kalabalıklarda

hepsi bizimle yaşamın içinde var olan
çözülemeyen büyük sırlarda gizli
bizi alacak olan o kapı
açılana dek sonsuzluğa

öğrendim ki - başka bir dünya yok-

-içimizde ve dışımızda-

.................................

2006202517:26