Barikatlara yuva olan bir sokaktır böğrüm.
Nefesim, dağlara baharı getiren bir müjde.
Newroz ateşine atıldım her sene.
Her defasında bir daha atılmak için bekledim.
Annemin yazması kadar beyaz
Milletimin kaderi kadar karadır bahtım.
Siz düşünmeyin ölüleri
Bağrıma sokuyorum herbirini
Azrail nöbette her daim bu topraklarda
Yağmur yerine kan yağar
Bir barikatta öpüşerek ilan etmek isterim aşkımı
Devrimin ve barışın sesiyle yıkansın
Aslında bakarsan, ekmeğe muhtaç çocuklar oynasın isterim
Uçurtmasını kaybeden kızlar
Memeye uzanamayan çocuklar
Ve hatta daha doğmadan ölen bebekler
oynasın isterim sokaklarımda
Bu halkın kirli kaderini, annemin beyaz yazması yıkasın
Her ne kadar kan fışkırsa da
ağıtları temizlesin dengbêjlerimin
Sesinde gizlemek istiyorum tüm bu devrimi
Herbir isteğim gülüşünde hayat bulsun
Her kelimende canlansınlar
Mecnun da kimmiş
Öyle Leyla uğruna çölde koşmak değil
Ferhat gibi dağları delmek değil bu aşk
Mem'in Zîn için hayat bulması gibi
Kaçak çayın tütüne kavuşması gibi
Mezarlıklara yabancı değiliz bizler
Sokaklara kazılan hendeklerdir bizi alıştıran
Ölümden çok devrimi
Acıdan çok arzuyu
Ve kayıptan çok zaferi düşleriz bizler
Aldanmayın bu bulutlara
Gizlenmiş olsa da güneş
Zaptedecek ve doğuracağız
Güneşi zaptetmedik ama
Dün kadar uzak
Bugün kadar yakındır....
Kayıt Tarihi : 24.11.2025 00:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!