Baran'la keje'nin gül bahçesi

BARAN’LA KEJE’NİN GÜL BAHÇESİ
Bir Aşkın Sessizliğe Sığmayan Şiiri

Baran;
Ben seni,
dağların yalnızlığında unutmamak için sustum Keje.
Her söz seni eksiltirdi belki,
ben de sustum...
Ama içim,
içim seni her gün yeniden çağırdı.
Karda yürüdüm, izimi belli etmeden,
bir gül için Keje...
Bir gül için
bütün bahçelerden vazgeçtim.

Keje;
Ben seni,
adını içime gömerek sevdim Baran.
Sustum,
çünkü bir tek seninle konuşmak istedim.
Sustum,
çünkü dünya duyarsa kıyamet kopardı içimde.
Ben seni
duvarlara baka baka büyüttüm kalbimde,
ve adını sustukça çoğalttım.

Baran:
Zaman…
benim alnıma yazdığı günahı,
senin gözyaşınla sildi Keje.
Yıllar bana ne verdi bilmem,
ama senin adını eksiltmedi içimden.
O gül bahçesinde
sen adımı söyledin ya,
üç harfe ömrümün yorgunluğunu bıraktım.
Keje
Üç defa üst üste Baran dedin ben bir daha keje oldum yeniden.

Keje:
Ben yıllardır konuşmuyordum Baran.
Bütün kelimelerimi sana sakladım.
O gün,
o bahçede adını üç defa haykırdım
ve dünya yeniden başladı içimde.
Sana susmakla büyüttüm bu sevgiyi.
Sana konuşmakla dirildim yeniden.

Azra Nimet Öner