Canım Dayım Şiiri - Müzeyyen Önder

Dünya,
o gün durdu sanki.
kuşlar suskun,
Zaman bile başını eğdi.

Ardında kocaman bir boşluk,
Ne bir anı silebilir onu
Ne de gülüşünü
Eksilen bir koltukta...

Ne zaman düşse,
Ayağa kalktı yeniden.
Yorgun olsa da yüreği
Sustuğunda bile öğreten
bir hali vardı.

Biz ne için yaşıyoruz?
Yaşam bu kadar zor iken
Birileri yol alırken rüzgarla,
Birileri batıyor kendi terinde.

Hayatın, pamuk ipliğine
bağlı umudu,
Bazısına köprüler kurulu.
Biz ipliği halat sanıp sarıldık,
Koptuğunda yere çakıldık.

Sennsizliği kabullenmeye
çalışan
Ama senin mücadelen
Bizde iz bıraktı dayı.
Ve belki de bu yüzden
Her şeye rağmen
Umutla yol alırken....

Sevgili Halil dayıma ithafen,
Gökyüzüne sessizce uğurladığımız günün ardından...

10 Ağustos 2024