Vefa bilmeyen insana, kıymet vermeyi sevdi gönül.
Seveni değilde, hor görüp itip kakanın peşine düştü gönül.
Kendini düşünmeyip insanların derdine koştu gönül.
Bak sonunda yine kurudu gönül.
Bu araf, ta çare yok gönlüme
Söyle sevdiğim bu kaçıncı zulüm yüreğime.
Hasretin dağ oldu, yaktı yine delice.
Bak yine kurudu gönül.
Bazen kör oldum kaçtım, herşeyden herkesten.
Bazen zor oldum lal oldumda, battım en karanlık geceden.
Yine zindan olmuş şu zavallı yüreğim pusu gecelerden.
Bak sevdigim yine kurudu gönül.
Ziyan etmişiz değerli olan herşeyi.
Giden gitmiş, kalanın ömrü yetmemiş.
Mecnun leylasına kavuşamadan ölü vermiş.
Bak yine kurudu gönül Bak yine kurudu gönlüm.
Kayıt Tarihi : 27.1.2023 17:36:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!