Bahoz Şiiri - Sinan Bayram

Bahoz,
göğün içe doğru çöktüğü
o ağır anda başlar.
Rüzgâr yalnızca esmez;
insanın içindeki dağları da yoklar,
hangi taşın kırılmaya
hangi yaranın konuşmaya hazır olduğunu sorar.

Fırtına gelir—
ama geldiği her yerde
insanın gerçek yüzünü açığa çıkarır;
çünkü sakinlik yalandır bazen,
hakikati gösteren
ancak sarsıntıdır.

Bahozun kalbinde bir sır vardır:
Yıkılan her şey,
yeniden kurulmanın yerini açar.
Ve insan,
zannettiği gibi fırtınadan kaçtığı için değil,
onun içinden geçebildiği için büyür.

Gökyüzü çatlar, dağlar susar;
ama içimizdeki en derin ses
o suskunlukta duyulur.
Bazen bir rüzgâr
tüm geçmişi önüne katıp sürükler,
bazen de geleceğe dair ilk tohumu bırakır.

Bahoz diner elbet,
ama bıraktığı iz
bir yara değil,
bir hatırlatmadır:
İnsan kırılmak için değil,
kırıldıkça parıldayan o iç ışığını
fark etmek için yaşar.

Ve fırtına çekildiğinde anlarsın:
Senden kopan her şey
aslında sen olmaktan vazgeçen parçalardı.
Geriye kalan ise
en duru, en gerçek hâlindir.

Sinan Bayram