Bahnhof Şiiri - Hakan Demirel

Bir bahnhof kenarında, her mevsimde aynı yolu izleyen, yüreği hüzün, sitem dolu bir adam yaşarmış. Yaz kış demeden, bisikletiyle yollara düşer, sevdiklerine kavuşma umuduyla pedal çevirirmiş. Gözleri kahverengi, yaz güneşinin sıcaklığını anımsatır, içindeki sesi ise gelecek günlere duyulacak sözlerle doluymuş. Her günün sonunda, yorgun bedeniyle eve dönerken bile, yarının umuduyla dolarmış içi. Ve nihayet, uzun yılların hasreti sona ermiş, sevdiklerine kavuşmuş. O gün gözlerindeki yaz, yüreğindeki aşk, tüm bahnhof'a bahar getirmiş. İşte o adam, sözleri ve umudun simgesi olmuş, bisikletiyle yolların ve yüreklerin kahramanıymış. Yolların tozunu yüreğinde biriktiren adam, mevsimlerin değişimini pedal çevirerek selamlar. Yazın kavurucu sıcağında ter döker, kışın buz gibi soğuğunda üşür ama çabalarmış; çünkü onu ileriye götüren, hasretle dolu bir kalptir. Bisikleti, onun en sadık dostudur, yalnızlığını paylaşan ve her pedalda ona anılarının değerini hatırlatan.