Ordu’nun sabahı serindi.
Taşlar nemliydi, yollar sessizdi.
İnsanlar aceleyle geçiyordu yanımdan
ama ben bir bankta bekliyordum, eskimiş bir
defterin kenarında duran o tek cümleyi düşünerek:
“Bahar geldiğinde döneceğim.”
Zaman geçti, ağaçlar kışın ağırlığını bırakıp
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta