Bağışla Şiiri - Gülay Çelık

Her insan böyle mi sever hayatta?
Bilemem.
Ama emin olduğum tek bir şey var. Gözlerim fotoğraflarına bakarken kocaman oluyor, daha
bir güzel algılıyorum dünyayı. Mavi mavi değiyorum sanki her yere. Kitaplarım, masam,
kardeşim her yer mavi oluyor sanki. Uzak şehirlere otobüs oluyorum, ağaca çiçek, martıya
simit.. Ela ela gülüyorum, göğüm tertemiz.. Sen geliyorsun, renkleri de getiriyorsun
beraberinde.

Her insan böyle mi hisseder sevdiğinde?
Bilemem.
Ama beni kahreden bir şey var. Gözlerim gittiğini izlerken kör olmayı diliyor, keşkeler
geçiriyor içinden. Sisli sisli çürütüyorum dokunduğum yeri. Bazen taş soğukluğu
ellerimde, kirli mavi, griye boyanmış bulutlar.. Sonra aşsız ocak oluyorum, çocuğunu
doyuramayan baba, tozlu raflar.. Sen gidiyorsun, renkleri de götürüyorsun beraberinde.
Renklerim.. Tüm servetim..
Sahi sevgilim, renklerimden ne istedin?

Bilmiyorsun.
Gözlerim, gözlerine geç kalmış olmanın sızısını yaşarken sarı fırtınalar salardın üzerime.
İzahını edemediğim o surete benzetme bulmak zor.
Ama gözlerin.. Ahh gözlerin sevgilim..
Gökkuşağının onca rengine inat tek bir renkle kafa tutardın öylece.
Şöyle bir bakardın, geceye dönerdi tüm sesler! ..
Gözlerini anlatması kolay.
Bilmiyorsun.
Ben senin gülüşüne kalemimi dahi oynatamadım. Kadim dost demişti bir keresinde,
“Allah’ın tecellisine akıl sır ermez” diye. Hak verdim elbette, izahını edemediğim
o surete benzetme bulmak zor. Allah’ın kudretinin en büyük timsali karşımda öyle
dururken, ben içime sığdıramadığım o cennet yüzüne, acziyetime boyun eğmişliği
yaşarım sadece.

Sen yüzünde en güzel renk, en güzel mavi, sen teninde bahar telaşı, avuçlarında çiğ
tanesi, sen doğmamış çocuklarıma baba, son nefesim, ahirim...
O cennet yüzünü, bahşettiğin sevgiyi anlatmaya kalemim biçare.
Sözcüklerimse cemaline ham ve kekre kalıyor sevgilim, cürretimi bağışla! ..