Babasıyım Şiiri - İsmet Aktürk2

Ben acılar babasıyım
Yıllar derin yaralar açtı içimde
Bazen yanar dağlar olup patladılar
Bazen volkanlar olup kaynadılar

Ben acılar insanıyım gözleri yaşlı
Yüreğimde bütün sırlarım duruyor saklı
Hep bekledim bir ışık doğacak diye
Gecenin karanlığında bir garip başlı

Bir köşede çekilip ağladım gecelerde
Haykıramadım kahrolası duyarlar diye
Umutlarıma yıldırımlar düşerken
Yalnız şimşekler çakıyodu gözlerime

Gecelerle yoldaş sırdaş oldum
Benim çığlıklarımı dinlerken
Benden alıp serpiştiriyorlar ufuklara
Yankılar duyuluyordu uzaklaşırken

Ben acıların tozuyum toprağıyım
Ben hazanda dökülmüş umutsuzluk yaprağıyım
Bazen yakar alır canımı benden
Koparır parça parça garip bedenden

Ağıtlar yorulup gitti gözyaşlarımla
Çok koştum ama ulaşamadım umutlarıma
Bir hasret denize limansız bomboş
Rüyalar korkularım oluyor uykularıma

Ben acılar seli oldum ırmak ırmak
Bu son arzum çığlıklarımla kaybolmak
Kırılıp dökülüp azgın denizlere varmak
Derinliğin sonsuzunda uyumak

Çok dargınım talihime kaderime
Düşmanca baktılar hep gözlerime
Tutunduğum herşeyi koparıp aldılar
Ateş yağdırdılar umutlarıma hayallerime

Ben acılar yağmuruyum bulutlarımda
Yağarım sessiz sessiz toprakları
Karıştıkça yeşeririrm çiçek çiçek
Buradan birgün belkide sevenlerim geçecek

Ulaşamadım umutlarıma ne kadar koştumsa
Avucumun içinden koparıp aldılar
Güller çiçek olunca koklarım derken
Keşke ölseydim ölmeden bıraktılar

Bağlarıma ateş düştü yaktı kül oldum
Sağdan soldan geçenlere yol oldum
Bu koca dünyada benim yerim kalmamış
Yangınlarda yanan garip ben oldum

İsmet der ki ömür ne tez bitermiş
Yandıkça gönül duman tütermiş
Kimisi koşarmış umut peşinden
Kimisi koşmadan murada ermiş