Babamın ardından... Şiiri - Onur Göknil

Ben seni hep
yüzüme düşen bir gölge gibi hatırladım baba,
pencereler kapanırken içimde,
sessizliğini duyardım önce
bir şiirin içinde kaybolmuş
ve orada sonsuza dek kalmaya yemin etmiş gibi…

Sen nazik bir adamdın,
kelimeleri bıçak gibi değil,
sanki bir mendil gibi
katlayıp verirdin ellerime
ama hiçbir zaman tam dokunmazdın bana.
Bir parmak ucu kadar eksik,
bir öpücük kadar mesafeli…

Şiir yazardın geceleri,
ama bana hiç şiir okumadın.
Harflerle konuşurdun ama
harfler bana hep sustu.
Sen sanki sadece
kâğıtları severdin
kanlı canlı oğlunu değil.
Belki de korkardın
gerçek bir gözle karşılaşmaktan…

İnsanlardan uzaklığın
bir sığınak mıydı, bir gurur mu,
yoksa sadece derin bir yorgunluk mu?
Kendine ait bir deniz bulmuştun
ama bizi hiç yüzmeye çağırmadın.
Suyuna dokunmaya kalksak
çekilirdin kabuğuna.
Ve sonra bir gün
o denizde kayboldun,
kimseye haber vermeden.
Bir dalgayla gittin.
Okyanus bile arkandan suskundu.

Bencil miydin,
belki.
Ama ben seni hep
üşüyen bir çocuk gibi düşündüm,
kendi ateşinde ısınmaya çalışan…
Yalnızlığı seçtin
ama ben senin o seçiminin içinde
biraz da terk edildim.

İntihar bir karar değil,
bazen bir kabullenmedir belki.
Sen kabullenmiş miydin,
yoksa vaz mı geçtin?
Bu hayatın sana borcu vardı baba,
ama sen alacağından vazgeçtin.

Kibardın…
Tanrı’ya bile kibarca veda etmişsindir
eminim.
Kimseyi suçlamadan,
kimseye bağırmadan,
bir gölge gibi çıkıp gittin odadan.
Ardından sadece
kokun kaldı kitaplarda,
ve birkaç cümle:
“Beni affedin.
Yalnız kalmak istedim biraz…”

Ben affedemem baba.
Çünkü sevmeyi bile
yarım bıraktın.
Şiirlerini tamamladın ama
bizi tamamlamadın.
Gidişinle eksik kaldım
bir satırın ortasında
kalakaldım öylece.

Ama yine de,
bir ağıt gibi söylüyorum şimdi adını,
her hecesi bir gözyaşı gibi ağır:
Baba…
Seni sevmiştim,
bana rağmen.
Sessizliğine rağmen.
Gidişine rağmen.
Ve belki de bu yüzden
hiç geçmiyor içimdeki suskunluk.
Senin bıraktığın yerden
ben tamamlıyorum şiiri
ama ne yazarsam yazayım,
son dize hep eksik kalıyor:
Senin yokluğun gibi.