Babama Mektup Şiiri - Eylem Karabulut

Sayfaları doldursam bitermi hasretin,dönermi ummandan son nefesin.Kelimelerimi sırtladım,sana gelirken özlemim,hasreti yürek yangınını söyleyecek söz bulamıyorum.Özledim demek yetmiyor kelimelerle vicdan savaşında.Biliyorum ki beni duyuyorsun,biliyorum ki ben senin yine en küçük sevgili kızınım...Değil mi baba? ...evet de....söyle baba! ! ! Öyle bir yangın bıraktın ki yürekte,ne ben söndürebiliyorum zamansız ayrılığın ateşini,ne de düşlerimde ki sen,anlamsız boşluğu....Ölüm, şehrin yanlızlığının her yanını sarmış yine bu gece.İlk defa ölümden korkmuyorum.İlk defa bilmediğim bilmeceye kafa tutuyor beynim.Seni sensiz yaşamanın verdiği vicdan,elimi uzatsam tutabilecek kadar yakınken....keşkelerin savaşında boğuluyor zaman...Yılların yorgunluğu,Küskünlüğü taş koydu yoluma babam! ! ! Umutlar taşıdım hep düş mavisinde,bekledim bu öfke birgün dinsin diye.Yol ayrımının çıkmazında bir ben kaldım...bir ben bir ben kaldım....Uzandım tabuttaki yanlızlığına,Öylece yatıyordun boylu boyunca...Yitik günlerimin cenazesi....hadi kalk! ! ! .....sarıl sende boynuma....bakma bana öyle...git de kal de....bana öldüm demee....deme! ! ! Sen ki bu hayattaki cesaretimdin,sen ki umutsuzluğumu dayadığım dağımdın,sen ki sözlerini yemin bellediğim atamdın babamdın! ! ! Yarı yolda bırakmak varmıydı bu kitapta...Yüreğim yangın yeri..söyle kim söndürür bendeki bu seli.Ben üşüdüm sensizlikte,ben ölürüm bu sessizlikte...Beni bu sessizliğe kurban etme babaa...deme bana öldüm deme babaaa! ! ! !