Babama Dair Şiiri - Mürüvvet Suner

Ömür denen yolun ortasındayım.
Bir yerlerde bir bahçe.
İlişiyor gözüme...
Yüzün gibi ak.
Yüreğin gibi sevgi dolu katmer, katmer,
Kırmızı güller kokluyorum! ! ! ...
Sen kokuyorsun misk-i amber...
Pembe,pembe öpüyorum yanaklarından,
Çocukluğumdaki gibi, doyasıya...

Dönüp bakıyorum arkama.
Dim dik,
Yem yeşil çam ormanları.
Ve.
Seni görüyorum,heybetli duruşunla.
Hani! ! ! Hoyrat balta darbelerine,
karşı koyan, yıkılmamak için,
Kıyasıya direnen çam ağacı gibi! ......
Direndin hayata karşı..
Savaş verdin,yıkılmadın.
Ama...

Sen;
Çam ağaçlarının ölümsüzleştirirdin.
Bağrı nakış-nakış kapılar işlerdin.
Umut kapısı, dostluk kapısı,
Ekmek kapısıydı işlediğin.

Pencerelerin vardı,büyük, küçük.
Hayata. dünyaya. kalbe açılırdı.
Güneş hiç eksik olmazdı içinden.
Velhasıl insana ne lazımsa,
o gelirdi senin elinden..

Kitapların vardı.cilt cilt,
Eski,yeni...adam olmaya dair....
Okurdun, okuturdun.
Bazen utanıyorum kendimden.
Senin okuma aşkını düşününce.

Şimdi.
Ne zaman bir marangoz atölyesinin,
Önünden geçsem.
Bir avuç talaş alır.
Koklarım.
Miss gibi çam kokusu.
Beynimin en ücra hücresine ulaşır.
Seninle dolarım.
Burnumun direği sızlar.

Çocukken kabrine giderdik annemle.
Taşına dokunur,
Toprağını karıştırırdım.
Şimdi hiç gitmiyorum artık...
Gerekte duymuyorum zaten.
Sizler geldiniz yanıma.

İşte.
Bahçe kapısının mandalı düştü.
Elinde bastonun,
Merdivenleri çıkıyorsun ağır, ağır.
Annem sedirde oturuyor.
Sesleniyor.... vakur.
Babanız geldi.

Haydi toplanın.
Abla, kardeş, abilerim.
En öndeki şımarık kız benim....

Buyurun!
Bayram sofrasına,
Ziyafet masasına!