İnsan günün sonunda biri onu duysun, anlasın istiyor.
Ama duyulmak istediği insanla içinde birikenler aynı insan olunca...
İşte orada kıyamet başlıyor,
Dil susuyor, kulaklar sağır, gözler ağma oluyor,
Sanki kalp duruyor da ruh bedenden çekiliyor,
Dünyadaki tüm çiçekler soluyor, gün yerini ebedi karanlığa bırakıyor
könül ayrılmayır öz baharından,
söhbet baharından söz baharından
deyirem vetenin birce qış günü
yaxşıdır qürbetin yüz baharından.
Devamını Oku
söhbet baharından söz baharından
deyirem vetenin birce qış günü
yaxşıdır qürbetin yüz baharından.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta