Babam Ve Kül Şiiri - Sultan Büşra Sağlam

Küçükken babam traş olunca
Keserdi hep yüzünü
Kanatırdı
Sonra sigara içer, külünü yarasına basardı
Ben büyüdüm
Babam yaralarına tuz basmaya başladı
Acırdı canı
Ama tuzun acıttığını bilmesem
Bilemezdim canının acıdığını
Yarasının yandığını belli etmezdi
Yada ben anlamazdım
Bilmiyorum
Ben, babama benzermişim
Annem hep öyle der
Gerçi, herkesin annesi böyle der
Neyse işte
Büyüdüm
Benimde yaralarım oldu
Kül basıp geçmesini beklemek yerine
Tuz bastım, iyileşeceğini bilerek
Bilmiyorum, belki kül de acıtıyordur yarayı
Ama babam yüzündeki yaraya değil yalnızca, ömründeki yaralara da kül basardı
Sonra sonra çok sık duydum babamdan şu lafı:
Sigara, geçirmiyor.
Devamını getirmezdi. Ama ben içimden tamamlarım her zaman:
.. ne yüzün yarasını, nede ömür yarasını.
Buradan külün acıtmadığını düşündüm.
Dedim ki kül ne vazgeçirir nede yarayı geçirir
Bu yüzden içmedim ben sigara
Babamın bana öğrettiği birsürü şeyden
Bu yalnızca birtanesi