Baba ve Oğul Şiiri - Murat Akbaş

Kuyudan...
Çıktığımı zannettim...
Meğer oğul...
Sensiz her yer ...
Kuyu oldu bana...
Senle yaptığımız...
Boğuşmalar...
Sözlü atışmalar...
Resimleri, legolar...
Her satranç maçlarımız...
Seni yenmelerim...
Senin çocuksu...
İsyanların...
Aslında baban olarak...
Her zaman kazanamazsın...
Dünya zalim değilde...
İnsanlar zalim...
Nankör, menfaat düşkünü...
Bazen sende de olan...
Hissediyorum..
Kötü yanlar...
Bir baba olarak..
Sana nasıl anlatsam...
Belki sana kötülük yaptım...
Fakat daha büyük kötülükler var...
Babalar hiç ister mi?
Oğluna kötülük...
Sen küçüksün..
Ben büyük..
Anlatamam...
Olgunlaşman gerek...
İleride bir gün...
Beni anlarsın...
Diye avunuyorum...
Şimdi sustuğuma ...
Bakma sen...
Göz yaşlarıma...
Gömüyorum...
Yaratan ne güzel yaratmış...
Göz yaşlarımı...
Her damlası...
Rahatlatıyor beni...
Süzülüp giderken benden...
Yoksa yoksa patlarım...
İçimdeki duygular...
Çıkmazsa göz yaşlarımdan...
Yaşam çekilmez olur...
Oğul oğul...
Sen küçüksün...
Ben büyük...
Anlatamam...
Olgunlaşman gerek...
Ben kuyudan çıktım...
Zannederken;
Meğer oğul...
Sensiz olan her yer...
Kuyu olmuş...
Labirent misali...
Her çıktığım kuyudan...
Yeni bir kuyuya...
Yol alıyormuşum...
Meğer oğul...
Sensiz olan ...
Her yer kuyu...
Kuyu oğul....