Babam Şiiri - Faruk Yaşa

Bir gülümseme ile başladı mutluluğum
O an gözlerime baktın öptün buruş buruş yüzümü
İçine çektin kokumu tüm hücrelerine
Eğildin kulağıma adımı söyledin ezanla üç kere..

“Oğlum” dedin en içten şekilde bağrına bastın
Korudun, kolladın sen öğrettin konuşmayı, yürümeyi
Tüm sorularıma, tekrar tekrar sorduğum, sabrınla cevap verdin
Düştüğümde kaldırdın, korktuğumda sarıldın
Üşüdüğümde ısıttın, hata yaptığımda affettin…

Elimden tuttun okula yazdırdın,
Hayatı kendim öğreneyim diye uzaktan takip ettin
Gölgenin yetiştiği yerlerde güvendeydim
Delikanlı oldum, birden, karakterimde senin izlerin vardı
Yalandan nefret ederdin, kuralcıydın, sınırların vardı
Bunları bana da aşıladın, çizgimden şaşmadım…

O küçük oğlun büyüdü babam…
Gölgende hep küçük oğlundum oysa.
Bir haberle yıkıldı gök kubbe üzerime, o an büyüdüm babam,
Dizlerim tutmadı, yığıldım, sensiz duramadım ayakta.
Bir el aradım tutmak için ama seninkini bulamadım babam…

O yol bitmedi bir türlü
Telefonun ucunda “İyiyim, oğlum.” demeni duymak istedim
Olmadı…
Büyüdüm babam.
Sana koştum, geldim, gördüm o güzel yüzünü son kez
Saçını okşadım, sakallarını sevdim.
Ellerini tuttum, baştan aşağı sevdim o güzel vücudunu.
Yıkadım, sardım beyazlara, çıktık o sonsuz yolculuğa.
Yanındaydım tam baş ucunda.
Beraber girdik o sûr zamanına kadar kalacağın istirahatgâhına
Arkadaşların, sevenlerin, son görevini yapan komşuların, akrabaların
Hep oradaydı canım babam…

Örttük üstünü, yaratıldığımız toprakla
Bir kez daha büyüdüm o an babam…
Bir ağacın gölgesinde bıraktık seni Rabbimizle baş başa.

Kar severdin, bize de sevdirdin o tabiatın kefenlendiği yağışı
Tabiat seninle birlikte örtündü o beyazı kapattı ortalığı
Sensiz o gece çok zor geçti, bir daha büyüdüm babam

Şimdi alışmaya çalışıyorum babam, yokluğuna
Yerin dolmayacak biliyorum ama senin yetiştirdiğin oğlun
Sen olma yolunda.
Buluşacağız yine biliyorum o Tuğba ağacının altında…
Seni çok özledim babam, özledim, özledim…