Azrail ‘ in Gölgesi Şiiri - Suat Hayta

Bir gece ansızın çaldı kapımı,
Ne ay vardı gökte, ne yıldız.
Sesi yoktu rüzgarın bile,
Yalnızca ben ve o… Azrail.

Ne kılıç, ne silah…
Bir bakıştı sadece,
Sonsuzluğu anlatan gözlerinde
Sessizce konuşan bir sır vardı.

“Vakit geldi,” dedi.
Ama korkmadım nedense,
Çünkü hayat beni
Ölümden daha çok sınamıştı belki de.

“Ne götürürsün benden?” dedim,
“Anılar mı, sevdiklerim mi?”
Gülümsedi usulca:
“Yalnızca seni… Gerisi sende kalır.”

O an anladım,
Ölüm bir düşman değilmiş,
Yolun sonunda bekleyen
Yorgun bir dostmuş aslında.

Azrail,
Kapanan bir kapının anahtarıydı sadece.
Ve ben,
Hazırdım ardındaki ışığa yürümeye.