Aytaç Öztürk Şiirleri - Şair Aytaç Öztürk

bir orman köyündeydim
ahşap kulübenin içinde
ocak yanıyordu saçılarak
alevi önce kızıldı
sonra mavi
düşlerimin mavisi sanıyordum

beyazı ilk teninde tattım
dokunuşun namert değilken
görmesem de vardı izleri
siyah gül kokusunun

satır aralarında en çok

uslu bir yaz tatilinin
mülayim sıcaklığında
dalgaların azgınlığını
aslında kendi azgınlığımızı
vahşice gözlerdik

bakma böyle naçar göründüğüme gelincik
kim bilir kaç yangın görmüştür bu gönül
kaç voltasında hoş hatunlar girmiştir koluna

küçük birer bakıştı sana sattıklarım

hükmedemediğim düzinelerce kağıt
ve her bir kağıtta ayrı dünyalar
bu dünyalarda yaşamı bulurum
insanlar yaşamalı
yaşamak insana yaraşır gibi

kendimi hiç bu kadar
yalnız ve bakımsız hissetmemiştim
ölümle kalım arasında
savaşıyorum silahsız
küçük bir hastanenin küçücük odasında
dost avındayım

ne hayaller kurarak bekledim
yirminci yaşımı
kutlamak istedim dostlarımla
hepsinden uzaktım

ses seda çıkmadı

diğerleri gibi sandım seni
oysa sen aşk poyrazında
yolunu kaybetmiş
minicik elleriyle bal arısıydın

peteğim bak

nezaket kuyusuna hapsettim kendimi
dostluğa mertliğe adanmış yosunum
suyun içinde suya hasretim
önce ruh yaratılmış sonra günah
önce ruh serpilmiş sonra günah
ama önce günah isyan etmiş

ikimizin bildiği bir yer var
kadife dokunuşlu umut
zümrüt işlemeli bahar yeli
anne sevgisi var
bulanmayan hislerimiz
ıtırlar arasında sevişir