Ayrılık O Kadar Zor Ki - II

Ayrıldın ya, gitmiyor aslında
Bir yerde, bir gölgede saklanıyor
İsmini fısıldayan rüzgârda
Eski bir şarkının nakaratında
Unuttuğun sandığın sokaklarda

Bir cümlede aniden beliriyor
Bir kahve kokusunda,
Bir elveda bile diyemediğin o durakta
Bazen bir çocuğun gülüşünde
Bazen kendi sessizliğinde

Zaman alıp götürmüyor her şeyi
Bazı izler, derinlere kök salıyor
Hatırlamakla unutmak arasında
İnce bir çizgide yürüyorsun

Geceleri daha uzun şimdi
Yastığın soğuk, rüyaların eksik
Bir yanın gitmek isterken
Diğer yanın kal diyor hâlâ

Ve bir sabah,
Aynaya bakıp kendini tanımadığında
Bil ki ayrılık sadece bir gitmek değil
Bir parça kendinden de bırakmaktır geride.