Ayrılık Şiiri - Nurşen Yüksekova

Seninle bir mevsimlik aşk yaşadık
Bir mevsim yaşanan, ama bir ömür gibi gelen aşk
Seninle sevgiyi, mutluluğu ve acıyı paylaştık
Ardından da ummadığımız ayrılık rüzgarı esti
Seni benden, beni senden ayrı koydu
Oysa sen bendin, ben de sen
Öyle bütünleşmiştik ki
İkimiz de birdik, tektik, farklıydık…
Gittin gideli gönlümü hep hoş tutmaya çalıştım
Bir çocuk gibt imkansız olan her rüyaya inanasım geliyordu
İsteklerimi bastıramıyordum
Çalmayan telefonuma elim gidiyor senin beni
arayacağını içimden geçiriyordum
Bekliyorudum, çaresiz bekliyordum
Oysa sesini duymayı çok istiyordum
Gelseydin kendimi unutup sana koşacaktım
Ağlayacaktım, sevinçten ağlayacaktım bu defa
Sarılıp bir daha seni bırakmayacaktım
Ayrılığa son noktayı koyacaktık
Gelseydin ya, gelseydin ama gelmedin, gelemezdin
Mantığımız değil miydi ağır basan, bizi ayıran,
hasret ateşiyle yakan
Ama ben bekliyordum..
Gelmeyeceğini bilip, kendimi kandırdığıma ağlıyordum
Ağlıyordum ama, bana yakıştırdığın
o gülücüğü soldurmuyordum
Sözümü tutuyor, hep gülümsüyordum,
hala da gülümsüyorum
Sözümde duruyorum ama yüreğim kan ağlıyor
Çaresizligimize ağlıyor
O seni hala çok seviyor…