“Gözden bir damla düştüğünde
Hüzün bulaşırmış insanın ömrüne”
Sen demiştin bunu bana. Hüzünlerde boğulmayı da,gidişlerinle sen öğretmiştin bana…
Ne zaman gitmeye yeltensen,bulutlanırdı gözlerim. Gözlerini kaçırıp benden,“ağlama” derdin. Vazgeçtin sanır umutlanırdı sana duyduğum tüm hislerim. Keserdim ağlamayı.
Ve bitirirdin cümleni kibarca;
Şimdi saat sensizin ertesi
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar
Devamını Oku
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta