Aynı yerde başka biri Şiiri - Suleyman Z ...

Ben hâlâ bu köyde yaşıyorum.
Yol aynı yol,
toz aynı toz.
Ama ayaklarım tanımıyor artık
çocukluğumun izini.

Her gün önünden geçtiğim bakkala
bazen selam veriyorum,
bazen sesim içimde kalıyor.
Kapı açılıyor, kapanıyor
benimle ilgisi yokmuş gibi.

Eski okul karşıdan bakıyor bana.
Bahçesine girmiyorum.
Duvarlar yıkık,
yazılar silinmiş ya da
ben okuyacak yaşta değilim artık.
Orada bir çocuk koşuyor hâlâ,
ama ben değilim o.

İlkokul öğretmenimin yüzü yok.
Adı var:
Erol hoca.
Bazı isimler
insanın içinden hiç çıkmıyor.

Ne Dikmece eski Dikmece,
ne ben eski ben.
Evler değişti belki,
insanlar da.
Ama asıl değişen
aynı yerde durup
başkalaşmak.

Gitmedim.
Kaçmadım.
Ama çocukluğum
benden erken taşındı.

Şimdi anlıyorum:
İnsan bazen
kendi köyünde
misafir olur.

Aynı sokaktan geçer,
aynı göğe bakar
ama kendini
bir türlü
evde hissetmez.