Aynı renge aşıgız Şiiri - Serdar Yusuf

Aynı Renge Aşığız

Zaman... İç çekerim, ne de çabuk geçti.
Gözlerim görmedi mi?
Kırmızı paramparça, çeşitli boyalarım,
Pişkin gülüşleriniz dağıttı onları.
Toplarken renk renk ayırdım—hepsi kırmızı.
Kalbi karanlık, çirkin ruhlu insanları hiç sevmedim.

Yalan... Hepsi yalan!
Daha diliniz dönmeden konuşuyorsunuz,
Ağzınızdan sadece “laga luga” çıkıyor.
Bir coşku görüyorum, bir sevinç,
Ama sonu hüzünle mi bitecekti zamanda?
Yılların esrarında gizliydi o.

Sarı çiçekler açmıştı yalancı tepelerin üstünde,
Parlak ışıkta kör olur insan,
Üzerlerinde uçan eşek arıları.

Aynı renge aşığız biz,
Siyaha hep gözlerimizi kapatırdık.
Gül kurusu serperdim yoluna,
Kırılır diye kıyamazdın basmaya.
Beraber toplardık avuç avuç,
Ve saklardık toprağa.

İçimde bir tutku kaldı yazmaya karşı, bir savaş.
Gecelerin aynasında,
Güneşin suratını görüyordum.
Her seher, bir şarkının son sözü gibi,
Umutsuzdu.

Mutluluğun içinde yürüyen bakışlarım,
Kaderin hesap sorulmaz özverisi...
Gazetelerin sayfalarını boş çevirmek ne güzel,
Yazılar küçük, gözler görmez.
Hayat hikayemi anlatırken yaşadığım sevinç,
Ve sevinen yüzlerin riyakarlığı.

Boş tabelaların asık, somurtkan suratları aklıma geliyor.
Sokakların sesi... Çok sessiz.
Bir delinin hikayesi gibi her şey,
İnanması çok güç.

Çirkin, suratlı insanlardan nefret ediyorum,
Siyahı hiçbir zaman sevmedim zaten.
Önyargılar ne kadar da zalimdir...
Akrepler var bir de, kuyruksuz ama.

Biz aynı renge aşığız.
Ben kırmızı hülyalara,
Onlar kırmızıya...?

Neyse, kalsın dalında yeşil elmalar,
Kirlenmesin duygularım.
Mor sümbülleri de severim,
Yeter ki çiçek olsun dalında.

Beyaz güzel miydi? Hayır, hayır!
Beyazı da sevmem ben.
Bir gün gökkuşağının renklerinde
Bulacağız diye kurduğum boş hayaller de vardı.

Biz aynı renge aşığız.
Delicesine bir tutku bu...
Ama belki bir gün,
Bir sabah ansızın,
Kırmızının en parlak tonunda,
Güneş doğar yeniden…
Ve belki de, seninle bir umut başlar.
Ve ben seni, kızıl ışığında bekleyeceğim..