Aynı Bütünün İfadeleri Şiiri - Sinan Bayram

Sen gülümsediğinde,
Tanrı bir kez daha var olmayı seçiyor evrende.
Işık dönüyor, taş sessizleşiyor,
Ben yeniden düşünceye karışıyorum.

Aşk —
maddenin kendi bilincine varma isteği belki de.
Bir damla ten,
bir kıvılcım düşünce,
ve aramızda sonsuz bir özdeşlik.

Sana dokunmak,
bir kavramı anlamak gibi:
soğuk, gerçek,
ama içinde gizli bir sıcaklık var —
varoluşun ısısı.

Biliyorum,
hiçbir şey seni benden ayırmaz;
çünkü ikimiz de aynı bütünün ifadeleriyiz.
Bir formül, iki soluk,
tek söz: aşk.

Her öpüş, bir zorunluluk,
her ayrılık, bir nedensellik zinciri.
Biz istemesek de evren düşünür bizi,
birbirimize dönüşen iki özne olarak.

Ve sonunda anlıyorum:
Simya, altını bulmak değil,
Ahengi bedenimizde hissetmektir.

Sinan Bayram