Aynı Şiiri - Hamdi Bağcı

Zaman akıyor;
ömür, ömür üstüne ekleniyor,
taş taş üstüne yığılıyor,
toprak aynı, hava aynı, su aynı.

Yıllar geçiyor, insanlar bu âlemde savruluyor;
bulut aynı, yıldız aynı,
matemin içindeki o eski sevda aynı.

İnsan, her demi sanki ilk defa zuhur ediyormuş sanır aldanır tazeliğine;
belki idrak eder,
belki de beyhude yaşar;
yaşarken insan da insanlık da ağır ağır yaşlanıyor,
günah aynı, suç aynı,
körleşmiş gönül aynı.

Makineleşmiş insan suretleri;
önce zamanı “sistem” diye fabrikaya çevirmiş,
sonra ürettiğine bütünüyle esir düşmüş.
Hisler buhar olup uçmuş,
merhamet aradan çekilmiş,
soğumuş yüzler aynı.

Devinmiyor sanırsın günler, geceler;
su, aktığını anlar mı, hayat bir nehre benzer.
Belki farkında olmadan içinde ezildiğimiz
isyan aynı, zulüm aynı, zalim aynı.

Bir okul bahçesidir dünya;
geleni gideni, ardı ardına gelen nesilleri,
abileri, ablaları, anneleri, babaları
ve hiç değişmeyen savruluşlarıyla
handan geçen yolcu aynı.

Sor kendine:
Doğan güneş gerçekten yeni mi?
Dünyada yaşanacak yeni bir şey kaldı mı?
Aranan suallere cevap bulundu mu?

Hızla akıp geçiyor sanki
üzerinde yürüdüğümüz yollar;
özler aynı,
söylenen sözler aynı.