Aynı Şiiri - İhsan Özmen

Aynı günlerin, aynı gölgelerinde
İçimde varlığını büyüten bir gitmek,
Karla kaplı, asfalt ömrümden kaymak isteği
Ve ne vakit baksam güneşe
Aynı ikindi yerinde asılı

Aynı bara oturuyorum, aynı barmene
Aynısından diyerek aynı şekilde içiyorum
Aynı sigarayı soluyor ciğerlerim çoktandır
Ve aynı pabuçlarım ayağımda
Eskiyenin yerine, aynısından alıyorum
Aynı gözlük çerçeveme, aynı camdan takıyor bay optik
Pili bitmiş saatime, aynı pil hayat veriyor
Birbirinin aynı gecelerde yaşıyorum
Eve hep aynı saatte geliyorum
Aynı anahtarla, aynı kapıyı açmak var
Ve içerideki, aynı yalnızlığım beni bekler
Aynı önceki gecelerdeki gibi
Aynı gülümseme var yüzümde hep, sıkıldım kendimden
Aynı dişimin, aynı yeri sızlıyor gene
Aynı traş köpüğüne beliyorum yüzümü
Ve aynı kör ustura ile aynı titriyor ellerim
Yıllardır aynı yüz ve yazık aynısından dahi bir tane daha yok
Aynı sözcüklerle konuşuyorum, her zamanki gibi
Kendime dahi aynından başka lafım kalmadı
Aynı hüzün, aynı adımlarla volta atıyor zihnimde
Aynı küllükte, aynı sayıda izmariti biriktiriyorum her gece
Aynı yağmurda ıslanıyorum hala
Aynı rüzgârda üşüyor tenim
Aynı sıcak dokunuşlara da aynı hasretim
Oyuncular dahi aynı kalıyor değişen yalnız isim
Sen, yine aynı aşk oluyorsun, ben yine aynı aşık
Sonra işe gidiyorum aynı otobüsle
Aynı müşterilere, aynı şeylerden satıyorum, işim bu
Aynı saatinde ve aynı bara gidiyorum
Aynı hikâye alınıyor kaleme
Ve ben aynı eskisi gibi sevmeyi
Aynı gözlerinden öğreniyor,
Aynı dudaklarından yudum yudum akıtıyorum içime.

30.04.2011 İstanbul