Aynaların Kırıldığı Saat Şiiri - Nafiz K ...

Gün, bir bıçak gibi keser sessizliği,
Kanayan ufukta solar eski bir nakış.
Gözkapaklarımda taşırız geçmişi,
Her kirpik, bir zincir; her düş, bir yankı, bir kılavuz.

Rüzgâr, dalların teninde bir sızı,
Kökler fısıldar: "Unutma, dönersin."
Toprak, sabırlı bir anne, suskun, kederli,
Ve biz, onun koynunda kaybolan tersin.

II.
Deniz, aynasını sunar gökyüzüne,
Mavi bir yalanla örter gerçeği.
Dalga, taşlara vurur, bin yıllık bir öfkeyle,
Sonsuzluk, bir anlık hecesi.

Kıyıda bir gölge, eğilmiş, yitip gider,
Elleriyle toplar kumdan hayalleri.
Martılar çığlık atar, keskin, biçare,
Ve rüzgâr taşır seslerini, uzak, erişilmez yerlere.

III.
Zaman, bir nehir ki kıyısı yoktur,
Akarken öğütür taşları, kemikleri, umutları.
Saatler eğilir, akreple yelkovan kavuşur,
Ve her tik-tak, bir veda, bir yara, bir tortu.

Aynalar kırılır, yüzlerimiz dağılır,
Kimdik biz, neydik, sorusu kalır geriye.
Parçalar düşer, camdan bir yağmur,
Her birinde başka bir ben, başka bir diye.

IV.
Ormanda bir ağaç, dallarıyla anlatır,
Yüzyıllık sırlarını, yaprakla, gövdeyle.
Kökler iner, karanlığın kalbine varır,
Ve topraktan çeker hayatı, sessizce, sevgiyle.

Bir kuş konar, titrek, dalın ucuna,
Şarkısı bir an, sonra kaybolur.
Doğa, sabırla işler nakşını suya,
Ve insan, kendi gölgesinde boğulur.

V.
Gece iner, yıldızlar birer hançer,
Gökyüzü, kanayan bir tuvaldir artık.
Her ışık, uzak bir yangının izi, belki bir gerçek,
Ve biz, o sonsuzlukta birer kayıp, birer artçık.

Kelimeler biter, dudaklar susar,
Şiir, bir gözyaşı gibi süzülür avuçlara.
Ey yolcu, dur ve dinle kalbinin sesini bir an,
Zira yaşam, kırık aynalarda saklı bir sancı, bir arayış, bir yara.

VI.
Şafak söker, usulca, bir ipek gibi,
Gün ışığı okşar yaralı dünyayı.
Ve bir çiçek açar, inatla, dirençle,
Toprak uyanır, anlatır yeniden hikâyeyi.

Ben ki bir harf, sonsuz bir cümlede,
Yazarım, silinir, yeniden doğarım.
Gölgemle barışırım, o uzun yolda, tek hecede,
Ve şiirle biterim,