Aynadaki Kadın Ve Adam Şiiri - Nimet Öner

AYNADAKİ KADIN VE ADAM

Bir aşkın küllerinden doğan şiir
Bir zamanlar
bir kadın vardı
aynalara suskun kalbine yorgundu
Saçlarını her sabah örerken
içinde kopan fırtınaları da düğüm düğüm bağlıyordu
Adını kimse bilmezdi
çünkü o artık sadece bir gidişin sessizliğiydi

Ve bir adam
unutulmuşlar ülkesinde bir harabe gibi
dilinde kadim bir adın yankısıyla yaşıyordu
Bir zamanlar sevilmişti, evet
Şimdi sadece geçmişin omzuna yaslanıyor
Gökyüzüne değil
dalgınlıkla boş kalan bir sandalyeye bakıyor durmadan

Sonra
bir sabah
aynada göz göze geldiler yıllar sonra
Kadın aynaya değil
yüreğinin derinliğinde yankılanan o bakışa takıldı
Adam bir vitrinin camında
tanıdığı bir suskunlukla karşılaştı
tanıdık ama çok eski bir sessizlikti bu

Sen misin dedi kadın
Kısık bir sesle
Ben sendim dedi adam
Kimse duymadı

İkisinin de elleri titredi
çünkü aynı şarkıyı ezbere biliyorlardı hâlâ
Birlikte yaşanmış bir ayrılıktı onlarınki
Ne kavga, ne ihanet
sadece susuşla biten bir masaldı

Ve sonra
kadın aynadan uzaklaştı
adam gölgesini yitirdiği sokakta ilerlemeye devam etti

O gün
aynada bir buğu kaldı
Ve bir adım sonrası
adamın kalbine bir dize düştü
Beni en iyi gece gözlü bir kadın sevdi!
Ondan sonra hiç seven olmadı.

Azra Nimet Öner