Ayna Şiiri - Ferda Çalışkan

Bir aynam vardı benim,
Kendimi gördüğüm,
Ama olduğum gibi değil, öldüğüm gibi gösteren
Aynamdaki benim aksim miydi, aksim mi bilemedim…
Aynamda göremem gözlerimi,
Kara parmak izleri var aynamda,
Küfüre bulanmış ellerin kirleri,
Atılmış çamurların lekeleri…
Bu ben miyim diyordum sürekli:
“Bu ben miyim!”
Aynayı mı silmeliydim,
Aynadan mı gitmeliydim?
Aynam temiz değildi işte ama benim aynamdı
“Aynam” demiştim bir kere,sahiplenmiştim
Aynamı silmeye uğraştım yıllarca:
Umudumu canıma döküp
Canımı sıkıp sıkıp geçmişin kovasına, sildim aynamı…
Yıllar geçti, kovadaki su karardı
Elimdeki bez yıprandı,
Beze dökecek bir şeyim de kalmadı; aynam hala kirli!
Hatta eskisinden de çok…
Anladım, ben sildikçe kirletiyorlardı aynamı
Olduğum gibi görünmeme izin vermiyorlardı asla!
Baktım, bu sefer gördüm baktığımı:
Geçmişin kovasına canımdan damla damla nasıl aktığımı
Aynamı sahiplenirken yıllarımı nasıl yaktığımı
Ayna kırılmasın diye öfke çivilerimi yüreğime çaktığımı
Ben ayna kırıldı sanmıştım kırıklara bakınca,
Ama şimdi gördüm ki; ayna kırılmamış
O paramparça görüntü benmişim aslında
Silmeyi denemedim bir daha,
Aynama baktım: “Aynam” dediğim aynaya
O kapkara parmak izlerinin kıvrımları arasında hayallerim kaybolmuştu
Aynadaki kirlere asılmıştı huzurum, boynunda küfürden urgan vardı
Kurumuş çamur lekelerinin sertliğinden tarazlanmıştı çocukluğum…
Benim aynam bu muydu gerçekten
Sahiplenmek iyi miydi her zaman?
Sahip olduğu her şeyi korumak zorunda mıydı insan,
Sahip olduğu şeyler onu korumasa da?
Bırakıp gidemez miydi bazen de,
Kalmamak için atıldığı mahzende?..
Sorguların içinde yorgun bedenim,
Ruhumu sıkıyordu cevaplar göz pınarlarıma
Ve asıyordu gözlerimdeki umut iplerine,
Uçlarından imtihan damlıyordu…
Bırakıp gidiyorum şimdi;
İstediklerimi sahiplenmeye,
Onları korumaya…
Kendime aynadan değil benden bakmaya,
Her aynaya inanmamaya;
Beni toplamaya gidiyorum,
Kim bilir parçalarım nerede?
Onları bulmaya…
Evet bırakıp gidiyorum
Cevabım bu:
Gidebilir insan,ardına bile bakmadan…