Aylardan Mart Günlerden Cuma

yıl 1992
aylardan mart, günlerden cuma
bir zelzele kopuyor erzincan’da
ve sallanıyor bir beşik gibi
halk mağdur, halk perişan, halk çaresiz
damlar çökük, evler yıkık ve harabe
tarih olmuş erzincan, bu yıkık haliyle
ve ağıtlar boşanır hep bir ağızdan
gözyaşı döküyor, yetim kalan çocuklar.

aylardan mart, günlerden cuma
bir zifiri karanlıktır erzincan o gece
cehennemi andırıyor insanlar işkencede
kim bilebilirdi ki zaman değişecek
erzincan denilen yer hepten çökecek.

aylardan mart, günlerden cuma
ağlıyorum, sızlıyorum bütün gece
acizliğime esir kaldım sadece
hislerime yenildim o gece
yıkıntılar arasında
kimi oğlunu arıyor, kimi babasını
kızını, dayısını, yengesini,
ben ise bu halimle hepsini
ve bu anda oğlunu arayan
bir babanın feryatları geliyor kulaklarıma
kahroluyorum…
ağlamaktan kendimi alamıyorum.

aylardan mart, günlerden cuma
her düşünüşümde bu zamanı,
bir hal oluyorum
işkenceye çekiliyorum.

erzincan, o koskoca şehir,
yıllar geçti düşlerimdesin
hala o eski halinle misin?