Ayışığında Son Mektup - 2 -

Karanlık hücremdeki son satırlar
Artık ayışığını görmeyecek gözlerim
Sabahları gardiyan sesleriyle uyanmak yok
Her akşam yarını düşünmeyeceğim
Her sabah doğup her ayışığında ölmeyeceğim.
Şimdiden duyar gibiyim hıçkırıklarını
Oğlum diye resmime sarılıp haykırışlarını
Üzülme anne, ne olur üzülme!
Sensiz hergün ölmektense,
Seninle bir kez, herşeye değer.
Mutlu gidiyorum anne
Çünkü; bu dava yolunda ölmek
Benim için ecelden daha dürüsttür.
Bu dava yoluna giden
İlk ben değilim, son da ben olmayacağım.
İnanıyorum ki bir gün gelecek
Bu kutlu yola gidenler
Şehit diye sevielecekler.
O sabah kapıdaki sürgüyü kır.
Çünkü; bir çok arkadaşım sana koşup
Gazamızı kutlayacak, gözyaşlarını silecekler anne.
İşte o akşam dolunaya bak;
Ama kirpiklerinde yaş olmasın,
Görürsem hiç dayanamam,
Sana koşmak, seni kucaklamak,
Gözyalarını silmek isterim
O zaman da ben kahrolurum anne.
Gardiyanın ölüm kokan ayak seslerini duyuyorum,
Artık vakit geliyor.
Oğlumu son defa göremedim,
Kollarımda saramadım diye üzülme!
Dün sabaha karşı gördüm seni,
Rüya da olsa öptüm ellerini.
Ama bundan sonra sen beni
Her dolunayda göreceksin.
Sabahları kapı önünde yağmur varsa,
Al onları içeri,
Hasret gözyaşlarımdır.
Baharda uçuşan yaprak görürsen,
Saçlarımdaki son hatıramdır.
Ayak sesleri yaklaşıyor anne
Bu mektubu görmesin kan bürümüş gözleri.
Senin ellerin dokunacak, yüreğinde saklayacaksın
Cellat elleri değmesin.
Önceki mektubumda yazmıştım
Bunu sigara paketimde bulacaksın.
Tekrar hakkını helal et anne,
İlk dolunayda yanındayım.