Ayın gölgesinde Bir Davet

Bir geceydi, suskun dağlar gibi ağır,
Kalbin taşına vurdu gökten bir çağır.
Ay, yüzünü eğmişti vahyin önünde,
Sessiz bir kelam döküldü gönlümde.

Cebrail’in kanadında parlayan nur,
Karanlık kalplere düşen ilk huzur.
Yıldızlar susmuştu, ayet konuştu,
Zaman, secdeye varıp orada durdu.

Ey yalnızlık, ey mağara duvarı,
Şahit ol bu doğuşa, bu bahara.
Oku dedi ses, bir anneden sıcak,
Bir ümmetin yüreğine doğan şafak.

İlk harf, ilk nefes, ilk diriliş yeli,
Üşüyen insanlığa örtüydü dili.
Ayın gölgesinde başlayan hikmet,
Taşların dilinde bile var rahmet.

Yankılandı ses, dağdan şehre indi,
Her adımda bir kader, bir yemin gizli.
Geceyi yaran bu kudsî haberle,
Yürüdü kalpler, Allah’a sabırla.

Ey çağ, ey kalabalıklar içinde susan,
İşte yeniden başlıyor ilk ferman.
Bir harf yeter bazen devri döndürmeye,
Ayın gölgesinde doğar ümmete meyve.