Ayetlerin Susturulduğu O Gün

Rüzgârlar konuşmaz oldu.
Güneş bile doğarken titredi,
Bir ezan sustu
Ve zamanın dili tutuldu…

Mürekkep çekildi kâğıttan,
Kalem yemin etti yazmamaya.
Secdeler yetim kaldı,
Dualar kıyıya vurdu
Bir ümmetin yitik sahilinde…

Susturuldu ayetler;
Ne kalbimiz işitti ne aklımız anladı.
Bir yürek vardı her harfin ardında,
Ama biz onu
Bir duvar gibi geçtik…

Ey ümmet!
Kur’an’ın nûrunu gözünde taşıyan çocuk,
Şimdi hangi satırda ağlıyor?
Hangi harf kaldı
Gözyaşıyla yıkanmamış?

Her sure,
Bir mezar taşı gibi duruyor önümüzde.
Adını unuttuğumuz peygamberler,
Gölgeleriyle bile terk etti bizi.

Ey suskunluk!
Artık yetmedi susmak…
Çünkü sükût,
Zulme ortak oldu bugün.

Ama bil ki:
Her susan harf,
Bir gün yeniden doğacak.
Ve susturulan her ayet,
Kıyametin sabahında
Birer yıldız gibi parlayacak!