Aydos Tepesinde Şiiri - Hüseyin Ozan Öztürk

Aydos Tepesinde mevsim bahardı,
Tanrım cennetini yere indirmiş,
Ayazma'ya doğru düze sermişti.
Yeşilin maviyle,morun sarıyla,
Kol kola.el ele cümbüşü vardı.
Arı çiçeklerle,bülbül güllerle;
Cilveleşiyorlar,sevişiyorlardı,
Aydos Tepesinde mevsim bahardı...

Adalar...adalar,güzel adalar;
Mavi Marmaranın durgun suyunda.
Yeşil ördek gibi süzülüyorlardı,
Duygular coşmuştu,kabar kabardı.
Aydos Tepesinde mevsim bahardı.

Aşk Tanrıçası misafirimizdi,
Doğanın kokusu bize sinmişti.
Ömrümün en güzel mesut günüydü,
Ruhumun ebedi düğünüydü.
Sen onsekiz yaşında taze gelindin,
Öylesine güzel,öyle canlıydın.
Ben yirmibeşinde delikanlıydım;
O kadar sevdalı,heyecanlıydım.
İçimde kaynayan arzular vardı;
Aydos Tepesinde mevsim bahardı.

Tatlı öpüşlerin,dokunuşların;
Sıcaklığı hala,saklı tenimde,
Başımızda dönen,uçan kuşların,
Ak kanatlarının serin gölgesi,
Duruyor ruhumun derin yerinde.

Ömrümün bu geçkin sonbaharında;
Sen benim solmayan Güzçiçeğimdin,
Benim geçmişimdin,geleceğimdin,
Beni sarhoş eden bu duygulardı,
Aydos Tepesinde mevsim bahardı.

6 Mayıs 2005 Kartal-İstanbul