Aya Bakalım 2 Şiiri - Züleyha Aktaş

AYA BAKALIM - 2 🌙

Kalbim diyorum, bak, kıyamda şimdi;
ayet ayet sevdanı anıyor hâlâ.
Sen varken gökyüzü bile bizim gibi:
yaralı, suskun ama bağlı duaya.

Ay, gözlerine değince büyür gece;
benliğim gölgenin içinde erir.
Tenin tenime değmeden geçer zaman,
ama kalbim hep seninle — bilinir.

Hiçbir şehir anlatmaz bizi tam,
hiçbir kitap yazmaz bu suskunluğu.
Seninle göğe değil sadece bu gece,
kalbimin kıyamına bakalım — olur mu?

Bir adım daha atma, durduğun yerde.
Benim cennetim belki, belki hicranım.
Ama ne fark eder, aşk buradaysa eğer:
aya bakalım, susalım ve tamamlanalım.

Gökyüzü ağır, sessizliğin altında eziliyor;
yıldızlar birer birer düşüyor içimize.
Sen yürürken, ben bakıyorum ayın yüzüne;
her çizgi, her gölge bizim hikâyemizi söylüyor.

Rüzgâr uğuldayarak geçiyor boş sokaklardan,
sana dokunamayan ellerimle fısıldıyor adını.
Ama kalbim biliyor:
bu gece yalnızca biz varız — ay ve biz.

Geceyi çek göğsünden,
adımların sessizliğe çarpıyor;
her taş, her köşe — hafif bir hatıra gibi.

Ay hâlâ orada,
asılı, yorgun ama suskun değil,
gözlerin gibi;
bakıyor bize — ama anlamını söylemeden.

Belki de bizden önce bakmıştı biri,
aynı yalnızlık, aynı bekleyiş…
Bir nefes al, derin;
göğsünde çarpan her dua
bir yıldızın kırılmasına değiyor.

Sen yavaş yavaş uzaklaşıyorsun,
ama kalbim seninle gidiyor.
Sokaklar, duvarlar, rüzgâr
her şey senin adını fısıldıyor;
ve ben hâlâ aya, hâlâ göğe bakıyorum.

Ay yukarıda, biz hâlâ burada;
hiçbir şey konuşmadan, sadece bakıyoruz.
Geçmişin yükü, geleceğin belirsizliği
hiçbir şey değiştirmiyor.
Bu gece, tüm sessizliğimizle — tamamlanıyoruz.

✍️🏻Nûrferah Züleyha AKTAŞ
Tarih: 04.09.2025
Saat: 21:50