Ay ve Kıyamet Şiiri - Mert Ali Bedel

Ay tüm parlaklığıyla vuruyor yüzümüze.
Bu saatler, en yüksek seslerin kısıldığı saatlerdir.
En temiz kalplerin kırıldığı,
Düşlerin kurulup battığı,
Ruhun bedene dışarıdan baktığı,
Yaşanılanların yaşandığı yerde kalmadığı...
Bu gece en uzun şiirleri okuyacağım sana.
En uzun suskunluklar olacak, her şeyin enini alacağım bu gece.
Ay tüm güzelliğiyle bakacak bize.
Hiç deniz görmemiş aşklara isyan edeceğiz birlikte.
Kıyılar isyan edecek bize,
Ve alınacak elimizden bütün anlar.
Bize kalacak dumanla karışık gözyaşları.
İşte şimdi her şeye inat edeceğiz seninle:
Kavurgan yazlara inat,
İçimizin hastalığına inat...
Bunca beton ve insan içinde
Sana rağmen yaşayacağım seninle.
Ay bile kayıp gidecek göklerden,
Bize kalan kapkaranlık geceler olacak.
Bizden kalan hiçbir şey olmayacak ülkemizde.
Sözlerin alacak aklımı dilinle.
Nefret edecek senden, ölümü özleyenler de.
Ve bir gün gelip oturacak en kuytu köşemize
Bu şiir.
Her şeyin hesabını soracak bize.
Bir açıklaman vardır elbette,
Kimsenin bilmediği sözlerin,
Mahreçlerden alıp getirdiğim gözlerinle.
Ay gökyüzünü bıraktı bize.
Her şey aynı anda olacak artık:
Kıyamet kopacak ve âşıklar sevişecek yeryüzünde.
Ben bağırarak söyleyeceğim bu şiiri,
Üflenen sûrun eşliğinde,
Bakıp gözlerinin en gün görmemiş yerine...
Benden kalanları anlatacağım.
Mahşer yerindeki herkese.